Phoques Gris bij Cap Gris Nez

Afgelopen week hebben we een weekje vakantie gehouden langs de kust van Noord Frankrijk, in de omgeving van Boulogne. Terwijl de rest van het gezin een boek las, dammen bouwde op het strand of over de kliffen wandelde, kon het ik toch niet laten om af en toe over zee te turen. Je weet immers nooit....


De eerste dag aan zee was het al raak. Op maandag 11 juli hadden we het strand net boven Cap Gris Nez opgezocht, een avontuurlijk strand met veel rotspartijen die droogvallen bij eb. Op het strand blijven veel poeltjes achter waar veel klein zeeleven te vinden is. Vlakbij ons stekkie op het strand vonden we ook een flinke kompaskwal:

Toen mijn vrouw Eva even later een rondje langs de waterlijn ging lopen, kwam ze al snel terug rennen; "Zeehond!" Ongeveer 100 meter uit de kustlijn zwom een grijze zeehond, een 'phoque gris' in het frans. Iedere twee minuten kwam hij honderd meter zuidelijker weer boven water om te ademen en even rond te turen. Bij een rotspartij onder de kliffen van Cap Gris Nez bleef hij uiteindelijk ruim een halfuur rondhangen om te foerageren. Opvallend was dat ook hier maar weinig mensen door hadden dat er zo dichtbij een zeehond rondzwom. De meeste Fransen bij de rotsen hadden meer oog voor de mosselen!

Bij het teruglopen naar ons stekkie kwam ik nog twee gezellig keuvelende types tegen. Waar zouden ze het over gehad hebben?:

Dinsdag 12 juli brachten we grotendeels door in regenachtig Boulogne. 's Avonds rond de zonsondergang besloten we nog even naar de boulevard van Ambleteuse te lopen, het dorpje waar ons huisje zich bevindt. We zijn vooral nieuwsgierig naar de vloed. Het water moet nu ruim 6 meter hoger staan als toen we het strand eerder deze week bij eb zagen. Inderdaad klotsen de golven nu tegen de betonnen zeewering aan. En ook nu is het weer raak. Na een kwartiertje wandelen zien we op de terugweg een zwarte bol uit het water steken. Omdat we in de schemer al eerder zijn misleid door een drijver van een visnet, gaan we snel dichterbij kijken. Het is weer een grijze zeehond, die rustig in noordelijke richting trekt.


Woensdag 13 juli belooft een mooie dag te worden, het is vrijwel windstil. Een dag om toch maar een keer de telescoop mee te nemen naar de kliffen langs de kust. We gaan deze keer eens kijken een paar kilometer zuidelijker van Cap Gris Nez. Als ik met de telescoop de eerste 'zwaai' over het vrijwel vlakke water maak, zie ik direct een zeehondenkop 500 meter noordelijker van waar we staan. Na een tijdje besluit ik langs de rotsige kustlijn die kant op te lopen. Onderweg zie ik aalscholvers en zwarte zee-eenden in zee dobberen. Drie wulpen vliegen langs en een roodstaart schiet weg tussen de rotsen. Uiteindelijk beland ik bij het baaitje waar de zeehond te zien was. En hij heeft het daar naar zijn zin, want hij zit er nog steeds. Het gaat weer om een grijze, maar deze is kleiner dan de eerste twee exemplaren. Waarschijnlijk gaat het om een vrouwtje of een jong dier.

Diezelfde avond loop ik vlak voor de schemering nog even naar de boulevard van Ambleteuse. Je hoopt toch dat die zeehond van gisteren zich weer even laat zien. Na zo'n twintig minuten begint het echt te schemeren en wil ik terug gaan. Maar net voor ik me om wil draaien zie ik een grote 'dobber' in zee vlak bij het fort van Ambleteuse. Het is een 'spyhoppende' grijze zeehond die met zijn snuit recht omhoog zeker een halve meter uit het water steekt. Zeker tien seconden blijft hij zo rond dobberen, een prachtig gezicht! Helaas zat mijn fototoestel al opgeborgen in mijn rugzak. En hij laat zich ook geen tweede keer zien.
We gingen bijna denken dat we bij ieder bezoek aan de kust een zeehond zouden zien hier in Noord Frankrijk, maar de rest van de week zien we niks meer, ook niet op 'onze eigen boulevard'. Toch leuk om tijdens een gewone vakantie met het gezin, ook af en toe een zeezoogdier tegen te komen!