Donderdagavond 6 oktober stonden we aan de rand van de Oostvaardersplassen en werden samen met nog een paar deelnemers opgepikt door de boswachter van SBB. In een busje trokken we het gebied in om de burlende edelherten op te zoeken. Deze bronstsafari leek ons een mooie gelegenheid om eens een natuursafari als deelnemer mee te maken. Misschien leren we er nog iets van voor de safari's die we zelf organiseren.
Overal in het gebied waren de edelherten te horen en te zien. Maar de show werd onverwacht gestolen door een groep vossen.
Diep in het gebied zagen we eerst een solitaire vos door het veld sluipen. Even verderop zat zelfs een hele groep. Het bleken vier vossen die vakkundig een kadaver van een grote grazer aan het ontleden waren. Net toen de boswachter weer door wilde rijden, kwam een vijfde vos in beeld. Hij ging recht op het kadaver af, maar dit werd niet gewaardeerd! Er ontstond een fel gevecht tussen de vossen. Staand op de achterpoten, er werd gebeten en achter elkaar aangerend.
Vechtende vossen in de OVP!
Minutenlang was het gevecht te volgen vanuit het busje, tot de bezoekende vos er toch met een stuk van het kadaver vandoor kon gaan. Uiteindelijk zagen we minimaal 8 vossen tijdens de tocht. Waarvan de laatste op de terugweg, op 10 meter van het pad bleef zitten (bovenste foto).
Natuurlijk lieten sommige edelherten zich ook mooi bewonderen, hoewel de meesten zich in de ruigtes bevonden. Het geluid van het burlen was echter vanuit het hele gebied te horen.
De nacht brachten we door in ons vakantiehuisje in de Molenpolder in Utrecht. Vlak voor het vertrek richting de kust op vrijdagochtend werd er nog even een zeil opgeruimd in de tuin. Pardoes rolde er een nest veldmuizen uit het zeil. Moeders wist de twee jongen echter op tijd te evacueren.
Wij zetten daarna onze tocht voort naar Scheveningen. Omdat mijn vrouw een gesprek had voor haar werk in Den Haag, kon ik even een paar uur doorbrengen op het Havenhoofd. De zee bleek onstuimiger dan ik had verwacht. Nog voor ik op de punt van het Havenhoofd belande, had ik al een flinke golf te pakken. Met soppende schoenen verschool ik mij achter het huisje van het havenlicht. Af en toe vlogen de golven links en rechts van het huisje voorbij. Er bleef maar anderhalve meter over om achter te schuilen.
Om me heen was echter volop vogelleven, dat zich weinig aantrok van dat schuilende mannetje bij het havenlicht. De steenlopers zochten ook de beschutting van het huisje en de steenblokken tegen de harde wind. Om het Havenhoofd vlogen zilvermeeuwen, kokmeeuwen en minimaal vijf dwergmeeuwen. Ik waag het er toch maar op om mijn fototoestel uit de droge tas te halen en bloot te stellen aan de elementen.
Van boven naar beneden; twee keer dwergmeeuw, een steenloper en een jager.
Na een half uurtje schiet er een jager langs het Havenhoofd. Omdat ik me al vaker vergist heb of het een grote, kleine of middelste is, laat ik dat maar even in het midden. Ik wacht de mening op waarneming.nl maar even af. Probleem is deze keer dat ik de vogel alleen maar door de zoeker van mijn camera heb gezien, dus het formaat is lastig in te schatten.
Omdat ik toch wel erg vaak maar net voor een overslaande golf kan wegduiken, besluit ik mij na een uur terug te trekken van het Havenhoofd. Op de terugtocht (droog over!) zie ik dat ik niet de enige ben die last heeft van het onstuimige weer. In de branding worstelt een zeekoet met de golven. Een paar keer komt hij ondersteboven uit de golven. Het ziet er niet goed uit, mogelijk is hij vermoeid geraakt in de wilde zee. De vogel is echter te ver weg in zee om goed naar zijn conditie te kijken.
Voor volgende week, als we met Delta Safari de zee op gaan, zien de weersvoorspellingen er gelukkig wat rustiger uit. Nu maar hopen dat de vele zeevogels die de afgelopen week deze kant op zijn gewaaid, hier nog een tijdje blijven hangen.
Meer info over de zeevogeltocht, in het stuk hieronder.
