Bij de aankomst op dinsdag zijn we daarom eerst helemaal doorgereden naar de noordpunt van het eiland. Daar kijk je uit over het water, waar eerder die week de bultrug was gezien; het Eierlandse Gat. Natuurlijk weten we dat de bultrug allang richting het Noordoosten is weggezwommen. Maar er is sowieso van alles te beleven op dit stuk zee. Het duurt dan ook niet lang voor we de eerste zeehond zien opduiken. Maar ook twee eiders (eenden) met een treintje zwarte jonkies er achter aan zwemmend, zijn leuk om te zien.
Later op de middag besluiten we richting strandtent Kaap Noord te gaan, om even wat te drinken. Onderweg zien we een groep vogelaars die al de hele dag op zoek is naar een kleine kokmeeuw, die eerder op de dag is gezien. Tussen de groep staat ook regio-genoot Garry Bakker, die we even aanspreken om te vragen of de kleine kokmeeuw (de vijfde ooit in Nederland) al weer gezien is. Hij verteld dat het beestje sinds acht uur die ochtend niet meer in beeld is geweest. En net als we door willen naar de strandtent, ontstaat er commotie in de groep; de kleine kokmeeuw vliegt achter de vissersboot. Iedereen stuift naar de strandtent, waarvandaan hij nog beter te zien is. Op aanwijzing van een aantal van de vogelaars, vinden wij ook de kleine meeuw in de wolk achter de boot. Eerlijk is eerlijk, die hadden we er zonder hulp niet uitgepikt. Maar toch een leuke, beetje gelukkige, waarneming.
De volgende ochtend valt de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig hebben we juist voor die dag een afspraak bij Ecomare. Twee medewerkers van de informatiedienst, Frouke Fey en Gerbrand Gaaff, ontvangen ons met een bak koffie. Na de wederzijdse kennismaking (we kennen elkaar tot dan toe alleen via de mail), laten ze ons het nieuwe buitenterrein van Ecomare zien. Vooral de nieuwe bewoners, twee bruinvissen uit de opvang van SOS Dolfijn, krijgen veel aandacht. Daarna volgt een rondleiding achter de schermen van Ecomare. Van de vogelopvang, tot de educatieve dienst. Leuk om ook die kant van Ecomare eens te zien.
Na de rondleiding gaan we nog even terug naar het bruinvissen-bassin. We krijgen niet vaak de kans om deze dieren van zo dichtbij te zien. Bruinvis Michael vermaakt zich door het maken van golven, die over de rand van het bassin klotsen. Bruinvis José laat zich wat minder vaak zien. Als we langere tijd blijven staan, stopt Michael regelmatig even om bij ons zijn kop uit het water te steken. We krijgen volop persoonlijke aandacht. We negeren maar even het feit dat hij dit een uur later weer bij iemand anders doet...
Bruinvis Michael maakt golven!
Persoonlijke aandacht......
Korte video van de bruinvissen
Als het weer die middag opklaart maken we nog een flinke wandeling richting de Hors, de zuidpunt van het eiland. Het water van het Marsdiep is te onstuimig om ook maar een kans te maken op het zien van een in het wild levende bruinvis. Wel zien we door de verrekijker op de razende Bol ruim honderd stipjes liggen; zeehonden. Niet veel later komen we ook een dode zeehond tegen, aangespoeld op het strand. Waarschijnlijk is het een grijze zeehond, die al wat langer geleden gestorven is.
Onze laatste dag op het eiland beginnen we met een excursie van Staatsbosbeheer bij de Muy. Als eerste doorkruisen we een veld vol met orchideeën, om uiteindelijk bij de Muy te komen. Daar huist een grote kolonie aalscholvers, samen met een flink aantal lepelaars.
Gevlekte Orchis
We besluiten de driedaagse op Texel met een robbentocht met het schip de Vriendschap, vanuit de Cocksdorp. We kunnen nog maar net een plekje vinden aan boord. Tegelijkertijd concluderen we dat we bij de tochten van Delta Safari het schip nooit zo vol moeten proppen. Toch goed om af en toe eens met een ander mee te varen.
Maar de zeehonden die we te zien krijgen, daar kunnen we alleen maar jaloers op zijn. In de Voordelta hebben we geen plek waar je na een half uurtje varen zo dicht langs de zandplaten met rustende zeehonden kan varen. Twee flinke groepen liggen op de eerste plaat. De eerste groep vooral grijze zeehonden, de tweede vooral gewone zeehonden. Iets verderop liggen ook nog wat zeehonden. Een mooi plaatje, met Vlieland op de achtergrond.
Tijdens het terugvaren zien we nog een mooi spektakel; een heuse 'feeding frenzy'. Tientallen sterntjes duiken achter elkaar het water in. Op een tocht van Delta Safari zou het een mooi sluitstuk van de tocht zijn, helaas gaat het op dit schip aan de aandacht van de meeste opvarenden voorbij.
Duikende sterns (excuses voor de matige foto)
Oh ja, die bultrug, die hebben we ook nog gezien:
Alleen jammer van die meeuw.....
